Embedded Files
ຕົ້ນໝາກເດື່ອເທດທີ່ບໍ່ອອກຜົນ
ຕົ້ນໝາກເດື່ອເທດທີ່ບໍ່ອອກຜົນ
ພຣະເຈົ້າຊົງເລືອກອິດສະຣາເອນເປັນປະຊາຊົນທີ່ພິເສດຂອງພຣະອົງ ເພື່ອຊ່ວຍພຣະອົງໃນການໄຖ່ໂລກ. ເປັນເວລາຫຼາຍປີ ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັບຊົນຊາດອິດສະຣາເອນໂດຍມີໝາຍສຳຄັນ ແລະການອັດສະຈັນ ເພື່ອຊີ້ທາງໃຫ້ພວກເຂົາຕິດຕາມພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຊົງເບິ່ງແຍງພວກເຂົາເໝືອນດັ່ງພໍ່ທີ່ເບິ່ງແຍງລູກຊາຍ. ແຕ່ພວກເຂົາເປັນປະຊາຊົນທີ່ກະບົດ. ພວກເຂົາໄດ້ຫັນໜີອອກຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະໄດ້ກັບຄືນມາຫາພຣະເຈົ້າເມື່ອໄພພິບັດໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາທຸກທໍລະມານຫຼາຍ.
ເມື່ອພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ(ພຣະເຢຊູ)ຊົງຢູ່ໃນໂລກນີ້ ພຣະອົງໄດ້ສະແດງຄວາມເມດຕາແກ່ພວກເຂົາ. ພຣະອົງ ແລະພຣະບິດາຂອງພຣະອົງຊົງຢູ່ທ່າມກາງພວກເຂົາ ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງກະບົດ. ດັ່ງນັ້ນ ພຣະອົງຈຶ່ງຊົງກ່າວຄຳອຸປະມາຂອງພຣະອົງ:
ພຣະເຢຊູກ່າວຄຳອຸປະມາໃຫ້ປະຊາຊົນຟັງວ່າ: “ຍັງມີຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ມີຕົ້ນໝາກເດື່ອເທດຕົ້ນໜຶ່ງໃນສວນອະງຸ່ນຂອງຕົນ ລາວໄປຊອກຫາໝາກເດື່ອໃນຕົ້ນນັ້ນ ກໍບໍ່ພົບເຫັນເລີຍ ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເວົ້າກັບຄົນຮັກສາສວນວ່າ: ‘ເບິ່ງແມ! ເປັນເວລາສາມປີແລ້ວ ທີ່ຂ້ອຍມາຊອກຫາໝາກເດື່ອໃນຕົ້ນນີ້ ແລະຂ້ອຍກໍບໍ່ພົບເຫັນເລີຍ. ຈົ່ງປ້ຳມັນຖິ້ມເສຍ ຈະເອົາໄວ້ໃຫ້ຮົກດິນລ້າໆເຮັດຫຍັງ?’ ແຕ່ຄົນຮັກສາສວນນັ້ນຕອບວ່າ: ‘ທ່ານເອີຍ! ຂໍປະໄວ້ປີນີ້ກ່ອນ ຂ້ານ້ອຍຈະຂຸດດິນອ້ອມ ແລະເອົາຝຸ່ນໃສ່. ປີໜ້າ ຖ້າມັນເກີດໝາກ ກໍຈະເປັນການດີຫຼາຍ. ແຕ່ຖ້າບໍ່ເກີດໝາກ ທ່ານຈົ່ງປ້ຳມັນຖິ້ມເສຍ’” (ລູກາ13:6-9).
ຕົ້ນໝາກເດື່ອເທດໃນຄໍາອຸປະມາໝາຍເຖິງປະຊາຊົນອິດສະຣາເອນ ຫຼື ຊາວຢິວ. ເຈົ້າຂອງສວນໝາຍເຖິງພຣະເຈົ້າພຣະບິດາ ແລະຄົນຮັກສາສວນໝາຍເຖິງພຣະເຢຊູ.
ໃນຄຳອຸປະມາ ພວກເຮົາເຫັນວ່າຄົນຮັກສາສວນໄດ້ຂໍຮ້ອງເຈົ້າຂອງສວນໃຫ້ມີເວລາຫຼາຍຂຶ້ນ ເພື່ອໃຫ້ຕົ້ນໄມ້ມີໂອກາດທີ່ຈະເກີດໝາກ. ສະນັ້ນ ພຣະເຢຊູຊົງຂໍຮ້ອງໃນນາມອິດສະຣາເອນຕໍ່ພຣະເຈົ້າພຣະບິດາຂອງພຣະອົງໃຫ້ມີເວລາຫຼາຍຂຶ້ນ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດອອກຜົນຂອງພຣະວິນຍານ ແລະເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄົນຮັກສາສວນເຮັດທຸກສິ່ງເພື່ອຊ່ວຍຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ເກີດໝາກ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຈັດຕຽມທຸກສິ່ງສຳລັບອິດສະຣາເອນເພື່ອໃຫ້ເກີດໝາກອອກຜົນ. ພຣະອົງຊົງໃຫ້ພວກເຂົາມີຫຼັກຖານການນຳພາຂອງພຣະອົງໂດຍຜ່ານການອັດສະຈັນ ແລະສົ່ງຜູ້ປະກາດພຣະຄຳຂອງພຣະອົງໄປສັ່ງສອນພວກເຂົາ.
"ແຕ່ຜົນຂອງພຣະວິນຍານນັ້ນຄື ຄວາມຮັກ, ຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີ, ສັນຕິສຸກ, ຄວາມອົດທົນດົນນານ, ຄວາມເມດຕາປານີ, ຄວາມດີ, ຄວາມສັດຊື່, ຄວາມສຸພາບອ່ອນຫວານ, ການຮູ້ຈັກບັງຄັບຕົນ." (ຄາລາເຕຍ 5:22, 23).
ພຣະເຈົ້າມີພຣະປະສົງໃຫ້ປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງມີໂອກາດທີ່ດີເລີດ "ເພື່ອຄົນຈະເອີ້ນພວກເຂົາວ່າ ຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຊອບທຳ ເປັນຕົ້ນໄມ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຊົງປູກໄວ້ ເພື່ອພຣະອົງຈະໄດ້ຮັບສະຫງ່າຣາສີ." ເມື່ອພຣະເຈົ້າມາຊອກຫາໝາກໄມ້ໂດຍຜ່ານທາງພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ແຕ່ກໍບໍ່ພົບເຫັນ. ຕົ້ນໄມ້ເຫຼົ່ານັ້ນເປັນອຸປະສັກສຳລັບພື້ນດິນ ເຊິ່ງຄືກັນກັບອິດສະຣາເອນເປັນເໝືອນກັບອຸປະສັກທີ່ຂັດຂວາງຊົນຊາດຕ່າງໆ ບໍ່ໃຫ້ຮູ້ຈັກຂ່າວປະເສີດ. ອິດສະຣາເອນໄດ້ລັກໂລກແຫ່ງພຣະພອນທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ ແລະໄດ້ບິດເບືອນເລື່ອງພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນທ່າມກາງຊົນຊາດຕ່າງໆ. ພວກເຂົາໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະເປັນອຸປະສັກ. ຄວາມເຊື່ອຂອງຄົນຢິວຈຶ່ງຖືກເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜິດ ແລະມັນໄດ້ນຳຄວາມພິນາດມາແທນທີ່ຄວາມລອດພົ້ນ.
ໃນຄຳອຸປະມາ ຄົນຮັກສາສວນບໍ່ໄດ້ຖາມເຈົ້າຂອງສວນວ່າຈະເຮັດແນວໃດກັບຕົ້ນໄມ້ ແຕ່ຄົນຮັກສາສວນຕ້ອງການທີ່ຈະເຫັນຕົ້ນໄມ້ເກີດໝາກ. ເພິ່ນເວົ້າກັບເຈົ້າຂອງສວນວ່າ: "ທ່ານເອີຍ! ຂໍປະໄວ້ປີນີ້ກ່ອນ ຂ້ານ້ອຍຈະຂຸດດິນອ້ອມ ແລະເອົາຝຸ່ນໃສ່. ປີໜ້າ ຖ້າມັນເກີດໝາກ ກໍຈະເປັນການດີຫຼາຍ..." ຄົນຮັກສາສວນບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດການເຮັດວຽກກັບຕົ້ນໄມ້ທີ່ບໍ່ມີໝາກ ແຕ່ເພິ່ນພ້ອມທີ່ຈະເບິ່ງແຍງໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ ເພິ່ນຈະເຮັດໃຫ້ສະພາບແວດລ້ອມເອື້ອອຳນວຍຫຼາຍທີ່ສຸດ ແລະຈະໃຫ້ຕົ້ນໄມ້ທຸກຢ່າງທີ່ເພິ່ນສາມາດໃຫ້ໄດ້ ເພື່ອຕົ້ນໄມ້ຈະໄດ້ເກີດໝາກອອກຜົນ.
ເຈົ້າຂອງສວນ ແລະຄົນຮັກສາສວນນັ້ນໄດ້ພະຍາຍາມຊ່ວຍຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ເກີດໝາກ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພຣະເຈົ້າພຣະບິດາ ແລະພຣະບຸດຮ່ວມກັນໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ເພື່ອຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງໃຫ້ເກີດຜົນ. ພຣະເຢຊູກ່າວກັບຜູ້ຄົນທີ່ຟັງວ່າ ພຣະອົງຈະໃຫ້ໂອກາດພວກເຂົາ ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດທຸກຢ່າງເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາກາຍເປັນຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຊອບທຳເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ເປັນພຣະພອນໃຫ້ແກ່ໂລກ.
ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ບອກຜົນຂອງວຽກງານຂອງຄົນຮັກສາສວນທີ່ຢູ່ໃນຄຳອຸປະມາ. ຢູ່ໃນເລື່ອງຂອງພຣະອົງນັ້ນຖືກຕັດໃຫ້ສັ້ນເຂົ້າ. ບົດສະຫຼຸບຢູ່ກັບຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ຍິນຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະອົງນັ້ນ ໃຫ້ພວກເຂົາຈິງຈັງໃນຄຳຕັກເຕືອນທີ່ໃຫ້ໄວ້ວ່າ: "ແຕ່ຖ້າບໍ່ເກີດໝາກ ກໍຈົ່ງຕັດມັນຖິ້ມເສຍ" ມື້ແຫ່ງຄວາມໂກດຮ້າຍແມ່ນຢູ່ໃກ້ ແລະໄພພິບັດໄດ້ຕົກລົງສູ່ອິດສະຣາເອນແລ້ວ ເຈົ້າຂອງສວນອະງຸ່ນມີຄວາມເມດຕາຫຼາຍຈຶ່ງເຕືອນພວກເຂົາລ່ວງໜ້າເຖິງເຫດການທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນຈາກການທຳລາຍຕົ້ນໄມ້ທີ່ບໍ່ເກີດໝາກ.
ຄຳຕັກເຕືອນນີ້ກໍໄດ້ມາເຖິງພວກເຮົາໃນຍຸກນີ້ເຊັ່ນກັນ "ເຫດສະນັ້ນ ຈົ່ງປະພືດຕົນໃຫ້ສົມກັບວ່າ ພວກເຈົ້າໄດ້ຖິ້ມໃຈເກົ່າເອົາໃຈໃໝ່. ບັດນີ້ ຂວານກໍພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະຕັດຕົ້ນໄມ້ ຕົ້ນໄມ້ທຸກກົກທີ່ບໍ່ເກີດຜົນດີ ກໍຈະຖືກຕັດ ແລະໂຍນຖິ້ມໃສ່ໄຟ" (ລູກາ 3:8,9).
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ລູກາ 13:6-9; 3:8, 9; ຄາລາເຕຍ 5:22, 23.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "Christ’s Object Lessons" {ໜ້າ 216.1-216.3} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ.
ພຣະເຈົ້າຖອນພຣະຄຸນອອກຈາກຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ
ພຣະເຈົ້າຖອນພຣະຄຸນອອກຈາກຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ
ເມື່ອພຣະເຢຊູ ເຊິ່ງເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະເດັດມາໃນໂລກນີ້, ພຣະອົງຊົງຢູ່ທ່າມກາງປະຊາຊົນຂອງພຣະອົງ ແລະສະເດັດໄປທຸກຫົນທຸກແຫ່ງເພື່ອໂຜດຮັກສາທຸກຄົນທີ່ຖືກອຳນາດຂອງຊາຕານບຽດບຽນເຊັ່ນ: ຄົນຕາບອດກໍເຫັນຮຸ່ງໄດ້, ຄົນງ່ອຍກໍຍ່າງໄດ້, ຄົນເປັນພະຍາດຂີ້ທູດກໍດີສະອາດ, ຄົນຫູໜວກກໍໄດ້ຍິນ, ໂຜດປະທານຊີວິດແກ່ຄົນຕາຍແລ້ວໃຫ້ຟື້ນຄືນມາ ແລະປະກາດຂ່າວປະເສີດແກ່ຄົນທຸກຊົນຊັ້ນ ແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາກັບໃຈໃໝ່. ນອກຈາກນີ້ ພຣະອົງຍັງໄດ້ສັ່ງສອນພວກເຂົາໃຫ້ປ່ຽນການດຳເນີນຊີວິດໃໝ່ ແລະທຳຄວາມເຂົ້າໃຈໃນພຣະຄຳພີຄືນໃໝ່.
ແຕ່ພວກຜູ້ນຳຢິວກັບບໍ່ຍອມຮັບພຣະເຢຊູ, ປະຕິເສດພຣະອົງ ແລະຂັບໄລ່ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງອອກໄປ. ພວກເຂົາໃສ່ຮ້າຍ, ໝິ່ນປະໝາດ ແລະວາງແຜນການຂ້າພຣະອົງ. ໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍໄດ້ປະຫານຊີວິດພຣະອົງ ໂດຍມອບພຣະອົງໃຫ້ຄົນຕ່າງຊາດຄຶງພຣະອົງໄວ້ເທິງໄມ້ກາງແຂນ. ນອກຈາກການທີ່ບໍ່ຍອມຮັບພຣະເຢຊູແລ້ວ, ພວກຜູ້ນຳຢິວຍັງໄດ້ຂົ່ມເຫັງ ແລະຂ້າບັນດາຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພຣະອົງອີກດ້ວຍ.
ອັກຄະສາວົກເປົາໂລກ່າວວ່າ: "ພວກຢິວໄດ້ປະຫານພຣະເຢຊູອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໄດ້ປະຫານຊີວິດພວກຜູ້ປະກາດພຣະທຳ ແລະໄດ້ຂັບໄລ່ພວກເຮົາໃຫ້ໜີໄປ. ພວກເຂົາຂັດພຣະໄທພຣະເຈົ້າ ແລະຕໍ່ສູ້ມະນຸດທຸກຄົນ ໂດຍຂັດຂວາງບໍ່ໃຫ້ພວກເຮົາປະກາດແກ່ຄົນຕ່າງຊາດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມລອດ ການກະທຳເຊັ່ນນີ້ ສົ່ງຜົນໃຫ້ບາບຂອງພວກເຂົາເຕັມລົ້ນ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດ ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າກໍຕົກຢູ່ເໜືອພວກເຂົາ" (1ເທສະໂລນິກ 2:15, 16 THSV11).
ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າອັນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ ພຣະອົງຍັງໄດ້ໃຫ້ໂອກາດຜູ້ຄົນອີກຫຼວງຫຼາຍໃນທ່າມກາງຊາວຢິວຜູ້ທີ່ເມີນເສີຍຕໍ່ພຣະລັກສະນະ ແລະພາລະກິດຂອງພຣະເຢຊູ ແລະລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາຍັງບໍ່ທັນມີໂອກາດໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຈິງທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາໄດ້ປະຕິເສດແບບດູຖູກ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຊົງເລື່ອນການທຳລາຍນະຄອນເຢລູຊາເລັມອອກໄປ ເພື່ອໃຫ້ແສງສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຈິງນັ້ນສ່ອງມາຍັງພວກເຂົາທັງຫຼາຍໂດຍຜ່ານທາງການປະກາດຂ່າວປະເສີດ, ໝາຍສຳຄັນ ແລະສິ່ງອັດສະຈັນຂອງບັນດາຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຢຊູ. ຖ້າພວກເຂົາເຊື່ອຟັງຂ່າວປະເສີດແຫ່ງຄວາມຈິງ ແລະກັບໃຈໃໝ່ ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບໂທດອັນເນື່ອງມາຈາກພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາໄດ້ສ້າງໄວ້ນັ້ນ ແຕ່ຖ້າວ່າພວກເຂົາປະຕິເສດພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ ພວກເຂົາກໍຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນຄວາມບາບຂອງພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາດ້ວຍ.
ຂ່າວປະເສີດເລື່ອງພຣະເຢຊູໄດ້ປະກາດເລີ່ມຕັ້ງແຕ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ, ຂົງເຂດໃກ້ຄຽງ ແລະຕ່າງປະເທດໂດຍຜ່ານທາງບັນດາຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຢຊູ. ພຣະວິນຍານບໍຣິສຸດຍັງໂຜດໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດເຮັດການອັດສະຈັນ ແລະໝາຍສຳຄັນຫຼາຍປະການ. ເຖິງປານນັ້ນ ພວກຜູ້ນຳຢິວ ແລະບັນດາລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາກໍຍັງປະຕິເສດ ແລະປັດພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າຖິ້ມໄປ. ພວກເຂົາໄດ້ຂ້າບັນດາຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຢຊູເຊັ່ນ: ສະເຕຟາໂນ, ຢາໂກໂບ, ເປົາໂລ, ເປໂຕ ແລະສາວົກຄົນອື່ນໆ. ຄວາມກຽດຊັງ ແລະຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດຕໍ່ບັນດາສາວົກທັງຫຼາຍຂອງພຣະເຢຊູນັ້ນ ມັນເປັນການປະຕິເສດຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງທີ່ຊົງປະທານມາໃຫ້ພວກເຂົາເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍ ແລະເວລາແຫ່ງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນ ມັນເປັນພຽງແຕ່ການຢືນຢັນເຖິງຄວາມດື້ດ້ານຂອງພວກເຂົາທີ່ບໍ່ຍອມກັບໃຈໃໝ່. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຖອນພຣະຄຸນ ແລະການປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງອອກໄປຈາກຊົນຊາດອິດສະຣາເອນ ແລະປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດຕາມໃຈປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ"ພຣະຄຳພີ" 1 ເທສະໂລນິກ 2:15, 16
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 27.3; 28.1} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ບັນດາຜູ້ທີ່ເຊື່ອຄຳເຕືອນຂອງພຣະເຢຊູຈະບໍ່ມີຄົນໃດພົບກັບຄວາມພິນາດ
ບັນດາຜູ້ທີ່ເຊື່ອຄຳເຕືອນຂອງພຣະເຢຊູຈະບໍ່ມີຄົນໃດພົບກັບຄວາມພິນາດ
ໄລຍະສຸດທ້າຍຂອງຄວາມເມດຕາກາລຸນາຕໍ່ຊາວຢິວຈະສິ້ນສຸດລົງພາຍໃນ 40 ປີ ຫຼັງຈາກພຣະເຢຊູສະເດັດຂຶ້ນສູ່ຟ້າສະຫວັນ. ກ່ອນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຈະຖືກທຳລາຍ, ໄດ້ມີໝາຍສຳຄັນ ແລະສິ່ງມະຫັດສະຈັນເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ. ນອກຈາກນີ້ ຍັງມີຊາຍຄົນໜຶ່ງປະກາດເຖິງຄວາມພິນາດຂອງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມອີກດ້ວຍ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນຊາວຢິວໄດ້ຮັບຮູ້ວ່ານະຄອນຂອງພຣະເຈົ້າຈະຖືກທຳລາຍ.
ໃນປີ 66 ຊາວຢິວໄດ້ກໍ່ການກະບົດຕໍ່ລັດຖະບານໂຣມ ສະນັ້ນ ກອງທັບທະຫານໂຣມຈຶ່ງເດີນທາງມາທີ່ແຂວງຢູດາຍ ເພື່ອຢຸດຕິການກະບົດ. ກອງທັບທະຫານໂຣມໄດ້ອ້ອມຮອບນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄວ້ ແລະພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງຄ້າຍພັກຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເພື່ອຈະໄກ່ເກ່ຍໃຫ້ຊາວຢິວຢຸດຕິການກະບົດ ແລະຍອມຈຳນົນ. ຊາວຢິວບໍ່ມີຄວາມຢ້ານຕໍ່ຊາວໂຣມ ເພາະຄິດວ່ານະຄອນເຢຣູຊາເລັມເປັນນະຄອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ມີໄຊຊະນະເໜືອເຫຼົ່າສັດຕູ. ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາໄດ້ປະຕິເສດພຣະເຢຊູ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາທີ່ສາມາດຊ່ວຍພວກເຂົາໄດ້. ສະນັ້ນແລ້ວ ໃຜຈະມາປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງພວກເຂົາ?
ແຕ່ເຫດການນີ້ ກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ບັນດາຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພຣະເຢຊູໄດ້ລະນຶກເຖິງຄຳເຕືອນຂອງພຣະອົງທີ່ຊົງກ່າວໄວ້ວ່າ: "ເມື່ອໃດ ເຈົ້າທັງຫຼາຍເຫັນກອງທັບຕ່າງໆ ມາຕັ້ງອ້ອມນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເມື່ອນັ້ນແຫລະ ພວກເຈົ້າຈະຮູ້ວ່າ ເມືອງຈະຖືກທຳລາຍໃນໄວໆ. ເມື່ອນັ້ນ ໃຫ້ຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນແຂວງຢູດາຍ ຕ້ອງປົບໜີໄປຍັງພູທັງຫຼາຍ, ໃຫ້ຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງຕ້ອງອອກໄປ ແລະຜູ້ທີ່ຢູ່ນອກເມືອງກໍບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນເມືອງ. ເພາະວ່າ ວັນເຫຼົ່ານັ້ນຈະເປັນ 'ວັນແຫ່ງການລົງໂທດ'..." (ລູກາ 21:20-22). ແຕ່ວ່າບັນດາຜູ້ທີ່ຕິດຕາມພຣະເຢຊູບໍ່ຮູ້ວ່າຈະອອກຈາກເມືອງໄປໄດ້ແນວໃດ?.
ຫຼັງຈາກກອງທັບທະຫານໂຣມໄດ້ອ້ອມນະຄອນເຢຣູຊາເລັມບໍ່ດົນປານໃດ ພວກເຂົາກໍໄດ້ຖອຍທັບກັບຄືນເມືອໂດຍບໍ່ມີສາເຫດ. ເມື່ອທະຫານຢິວເຫັນເຊັ່ນນັ້ນ ຈຶ່ງໄດ້ຂັບໄລ່ ແລະຕໍ່ສູ້ກອງທັບທະຫານໂຣມ. ໃນລະຫວ່າງທີ່ທະຫານຢິວໄດ້ໄປຕໍ່ສູ້ທະຫານໂຣມຢູ່ນັ້ນ ນີ້ກໍໄດ້ເປັນໂອກາດທີ່ເຮັດໃຫ້ບັນດາຜູ້ທີ່ເຊື່ອຄຳເຕືອນຂອງພຣະເຢຊູສາມາດລົບໜີອອກໄປຈາກນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄດ້ຢ່າງປອດໄພ.
ໃນລະຫວ່າງທີ່ທະຫານຢິວຕໍ່ສູ້ທະຫານໂຣມຢູ່ນັ້ນ ທະຫານຢິວກໍໄດ້ໄຊຊະນະ ແລະພວກເຂົາໄດ້ກັບມາທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ພ້ອມທັງສິ່ງຂອງຫຼາຍຢ່າງທີ່ຢຶດມາໄດ້ຈາກທະຫານໂຣມ. ຊາວຢິວຕ່າງກໍພາກັນຄິດວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງຊ່ວຍເຫຼືອພວກເຂົາ ແລະໄຊຊະນະຂອງພວກເຂົານີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາເກີດມີຄວາມເກັ່ງກ້າຕໍ່ຊາວໂຣມ. ແຕ່ໄຊຊະນະຂອງຊາວຢິວໄດ້ເລັ່ງການລົງໂທດມາເຖິງພວກເຂົາໃຫ້ໄວຂຶ້ນ. ເພາະຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ກອງທັບທະຫານໂຣມກໍໄດ້ກັບຄືນມາທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມອີກຄັ້ງ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ລູກາ 21:20-24.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 30.1-31.1} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຖືກທຳລາຍ
ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຖືກທຳລາຍ
ໃນເວລາທີ່ກອງທັບທະຫານໂຣມຈະກັບຄືນມານະຄອນເຢຣູຊາເລັມໃນຄັ້ງທີສອງນັ້ນ ມັນໄດ້ຖືກຊ່ວງເທດສະການປັດສະຄາ ແລະມີຊາວຢິວຈາກທົ່ວທຸກແຫ່ງຫົນໄດ້ພາກັນເດີນທາງເຂົ້າມາທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງເທດສະການປັດສະຄາ ແລະເມືອງກໍເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ຄົນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ.
ການກະບົດ ແລະການຕໍ່ສູ້ຂອງຊາວຢິວທີ່ມີຕໍ່ຊາວໂຣມນີ້ ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວໂຣມເກີດມີຄວາມຄຽດແຄ້ນກຽດຊັງຕໍ່ຊາວຢິວ. ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ກອງທັບທະຫານໂຣມເຊິ່ງນຳພາໂດຍນາຍພົນທິຕັດກໍໄດ້ກັບຄືນມາທີ່ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມອີກຄັ້ງ ແລະພວກເຂົາໄດ້ກະຈາຍກອງທັບອ້ອມຮອບນະຄອນເຢຣູຊາເລັມໄວ້. ສ່ວນຊາວຢິວກໍໄດ້ພາກັນປິດປະຕູເມືອງໄວ້ຢ່າງໜາແໜ້ນ ເຊິ່ງບໍ່ອະນຸດຍາດໃຫ້ຊາວຢິວຄົນໃດເຂົ້າ ຫຼືອອກຈາກນະຄອນ. ຊາວຢິວຈຳນວນຫຼາຍລ້ານຄົນທີ່ມາຈາກເມືອງອື່ນໆ ເພື່ອມາຮ່ວມງານເທດສະການປັດສະຄານັ້ນ ໄດ້ຖືກຂັງຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
ແລ້ວນາຍພົນທິຕັດ ແລະໂຢເຊເຟີສຜູ້ຊ່ວຍຂອງເພິ່ນ ກໍໄດ້ໄກ່ເກ່ຍຕໍ່ຊາວຢິວໃຫ້ຢຸດຕິການກະບົດ ແລະຍອມຈຳນົນ. ແຕ່ຊາວຢິວໄດ້ດື້ດ້ານ, ແຊ່ງດ່າ ແລະບໍ່ຍອມຈຳນົນຕໍ່ຊາວໂຣມ. ພາຍໃນສາມອາທິດຂອງການໂຈມຕີນະຄອນ ທະຫານໂຣມໄດ້ທຳລາຍສອງກຳແພງເມືອງຂອງນະຄອນໄດ້. ແຕ່ຊາວຢິວໄດ້ພາກັນໄປລົບລີ້ຢູ່ໃນພຣະວິຫານເຊິ່ງເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງນະຄອນທີ່ມີກຳແພງອ້ອມຮອບໄວ້ຢ່າງແໜ້ນໜາ. ທະຫານໂຣມໄດ້ໂຈມຕີຢູ່ອ້ອມຮອບກຳແພງພຣະວິຫານເປັນເວລາເຈັດເດືອນ ກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະສາມາດເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານໄດ້ ເຊິ່ງຊາວຢິວທັງໝົດໄດ້ລົບລີ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ.
ຄັງເກັບອາຫານຖືກທຳລາຍແລ້ວກ່ອນທີ່ທະຫານໂຣມຈະມາຮອດ ເນື່ອງຈາກວ່າເກີດການຜິດຖຽງກັນຢູ່ທ່າມກາງຊາວຢິວດ້ວຍກັນ. ຍ້ອນວ່າມີຊາວຢິວຈຳນວນຫຼາຍລ້ານຄົນຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົ້າສານອາຫານແຫ້ງຂອງພວກເຂົານັ້ນໄດ້ໝົດລົງຢ່າງໄວ ແລະເກີດໄພອຶດຢາກ. ຄວາມອຶດຫິວນັ້ນຮຸນແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆຈົນຜູ້ຄົນຕ້ອງກິນສາຍແອວໜັງ, ຖົງເຖົ້າ ແລະເສື້ອໜັງເກາະຂອງຕົນເອງ. ບາງຄົນກໍແອບໄປຫາພືດຜັກຢູ່ນອກກຳແພງເມືອງໃນຍາມກາງຄືນ ເມື່ອຖືກຈັບໄດ້ກໍຖືກຂ້າຕາຍດ້ວຍຄວາມໂຫດຮ້າຍ ແລະບາງຄົນທີ່ລອດຊີວິດເຂົ້າມາໃນເມືອງໄດ້ ກໍຖືກຄົນອື່ນມາຍາດເອົາອາຫານໄປ. ມະນຸດຂາດຄວາມຮັກເຊິ່ງກັນແລະກັນ ຜົວຍາດເອົາອາຫານຂອງເມຍ ແລະເມຍຍາດເອົາອາຫານຂອງຜົວ ລູກຍາດເອົາອາຫານຈາກປາກຂອງພໍ່ແມ່. ນອກຈາກນີ້ ຍັງມີແມ່ຍິງບາງຄົນເອົາລູກຂອງຕົນຕົ້ມກິນເປັນອາຫານຍ້ອນໄພອຶດຢາກທີ່ເກີດຂຶ້ນຢ່າງຮຸນແຮງ. ມີຄົນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍຕ້ອງຕາຍຍ້ອນໄພອຶດຢາກ ແລະໂຣກລະບາດຢູ່ໃນນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ.
ແລ້ວພວກທະຫານໂຣມກໍພະຍາຍາມບຸກເຂົ້າເມືອງເພື່ອຍຶດນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ, ຊາວຢິວທີ່ຖືກພວກທະຫານໂຣມຈັບໄດ້ນັ້ນ ກໍຖືກຂ້ຽນຕີ, ຖືກທໍລະມານ ແລະຖືກຄຶງໄວ້ເທິງໄມ້ກາງແຂນຢູ່ນອກກຳແພງນະຄອນ. ພວກທະຫານໂຣມບຸກເຂົ້ານະຄອນເຢຣູຊາເລັມໃຊ້ເວລາເຈັດເດືອນ ແລ້ວພວກເຂົາກໍສາມາດເຂົ້າມາໃນເຂດພື້ນທີ່ພຣະວິຫານຂອງເມືອງ. ພຣະວິຫານຊ່າງງົດງາມຫຼາຍ ແລະຊາວໂຣມກໍປາຖະໜາທີ່ຈະຮັກສາພຣະວິຫານທີ່ສວຍງາມນີ້ໄວ້. ສະນັ້ນ ພວກຜູ້ນຳຊາວໂຣມຈຶ່ງໄດ້ຂໍຮ້ອງຕໍ່ພວກຜູ້ນຳຢິວໃຫ້ຍອມຈຳນົນ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັກສາຊີວິດຂອງຊາວຢິວ, ຮັກສາເມືອງ ແລະຮັກສາພຣະວິຫານຂອງພຣະເຈົ້າໄວ້. ແຕ່ຝ່າຍພວກຜູ້ນຳຢິວຊ້ຳພັດແຊ່ງດ່າ ແລະຍິງທະນູມາໃສ່ພວກຜູ້ນຳຊາວໂຣມ ຈົນຖືກຄົນໜຶ່ງເສຍຊີວິດ. ການກະທຳຂອງຊາວຢິວໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວໂຣມຍິ່ງຄຽດແຄ້ນກຽດຊັງຊາວຢິວຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະມີທະຫານໂຣມຄົນໜຶ່ງໄດ້ດຶກທ່ອນໄມ້ທີ່ຕິດໄຟຢູ່ນັ້ນເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານ ແລະເຮັດໃຫ້ພຣະວິຫານຖືກເຜົາໄໝ້ທັນທີ. ນອກຈາກນີ້ ທະຫານໂຣມຍັງໄດ້ເຂົ້າໄປຂ້າຊາວຢິວທີ່ລົບລີ້ຢູ່ໃນພຣະວິຫານອີກດ້ວຍ ຈົນເຮັດໃຫ້ເລືອດຂອງຊາວຢິວໄຫຼລົງມາຕາມຂັ້ນໄດຂອງພຣະວິຫານເໝືອນກັບສາຍນ້ຳ.
ໄຟໄດ້ເຜົາໄໝ້ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມຄືກັບພູເຂົາໄຟ, ຕຶກຕ່າງໆຫັກເພພັງລົງມາແຕ່ລະຕຶກດັງສະນັ່ນຫວັ່ນໄຫວ ແລະໄໝ້ຢູ່ໃນກອງໄຟ. ຫຼັງຄາທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ກໍລຸກໄໝ້ຄ້າຍຄືກັບແຜ່ນເປວໄຟ ແລະຍອດຫຼັງຄາພຣະວິຫານທອງຄຳສ່ອງປະກາຍດັ່ງທ່ອນໄຟສີແດງ. ເປວໄຟ ແລະຄວັນໄຟແຜ່ລັງສີສົ່ງແສງຄວາມຮ້ອນເປັນແນວຍາວຈາກຫໍຄອຍປະຕູເມືອງ ຈົນພູເຂົາທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບກໍສະຫວ່າງໄປນຳ.
ການທຳລາຍນະຄອນເຢລູຊາເລັມນີ້ ມີຈຳນວນຫຼາຍກວ່າລ້ານຄົນຖືກຂ້າຕາຍ ແລະສ່ວນຄົນທີ່ຍັງມີຊິວິດຢູ່ກໍຖືກຈັບໄປເປັນນັກໂທດ, ບາງຄົນຖືກຂາຍໄປເປັນທາດ, ບາງຄົນຖືກລາກຕົວໄປຍັງນະຄອນໂຣມ ເພື່ອເປັນເຄື່ອງປະດັບເຖິງຄວາມໄຊຊະນະ, ບາງຄົນກໍຖືກໂຍນເຂົ້າໄປໃຫ້ສັດປ່າຢູ່ໃນສະໜາມການສະແດງ ແລະບາງຄົນກໍໜີກະຈັດກະຈາຍພະເນຈອນໄປທົ່ວໂລກ.
ພຣະເຈົ້າຊົງເລືອກປະຊາຊົນຢິວເປັນປະຊາຊົນທີ່ພິເສດ ແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າ ປະຊາຊົນຢິວປະຕິເສດພຣະເຢຊູ, ປະຖິ້ມພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ ແລະບໍ່ຍອມຮັບພຣະອົງເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍ. ສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປົກປ້ອງຄຸ້ນຄອງພວກເຂົາໄດ້ ແລະຊາຕານກໍໄດ້ເຂົ້າມາປົກຄອງພວກເຂົາ ແລະເຮັດຕາມໃຈທີ່ມັນຕ້ອງການ. ການທຳລາຍນະຄອນເຢຣູຊາເລັມ ແລະປະຊາຊົນຢິວນັ້ນ ແມ່ນມາຈາກການກະທຳຂອງຊາຕານ. ສ່ວນບັນດາຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຢຊູ ແລະເຊື່ອຟັງພຣະອົງນັ້ນ ພຣະເຈົ້າກໍໄດ້້ປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງພວກເຂົາ ແລະຊ່ວຍພວກເຂົາອອກຈາກໄພພິບັດ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ພຣະຄຳພີ" ມັດທາຍ 27:25; ໂຮເສອາ 13:9; 14:1; ພຣບັນຍັດສອງ 28:47-58.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 31-38} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ຊາຕານຂົ່ມເຫັງຊາວຄຣິສຕຽນ
ຊາຕານຂົ່ມເຫັງຊາວຄຣິສຕຽນ
ພຣະເຢຊູບໍ່ພຽງແຕ່ເປີດເຜີຍຊາຕາກຳຂອງນະຄອນເຢຣູຊາເລັມເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ພຣະອົງຍັງໄດ້ເປີດເຜີຍເຖິງສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າຈະຕ້ອງໄດ້ປະເຊີນເຊັ່ນດຽວກັນກັບທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມທຸກທໍລະມານ, ຖືກໝິ່ນປະໝາດ, ຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ແລະອື່ນໆ ຕອນທີ່ພຣະອົງຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເຊິ່ງປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າຈະຕ້ອງໄດ້ອົດທົນ ຈົນກວ່າຈະເຖິງການສະເດັດກັບມາຄັ້ງທີສອງຂອງພຣະເຢຊູ. "ແທ້ຈິງ ບັນດາຄົນທີ່ປາຖະໜາຈະດຳເນີນຊີວິດຄຣິສຕຽນ ເປັນຄົນນັບຖືພຣະເຈົ້າຢ່າງຖືກຕ້ອງ ກໍຈະຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ" (2 ຕີໂມທຽວ 3:12)
ຫຼັງຈາກພຣະເຢຊູສະເດັດຂຶ້ນເທິງຟ້າສະຫວັນແລ້ວ ບັນດາຜູ້ຕິດຕາມພຣະອົງກໍພົບກັບການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ. ແຕ່ຫຼັງຈາກອັກຄະສາວົກເປົາໂລເສຍຊີວິດແລ້ວ ກໍເປັນເວລາແຫ່ງການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຢ່າງໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດສຳລັບຄຣິສຕຽນ. ມັນສືບຕໍ່ກັນມາຕັ້ງແຕ່ສອງສັດຕະວັດເລີ່ມຕົ້ນປີ 64 ຈົນເຖິງປີ 313.
ບັນດາຄຣິສຕຽນທີ່ຖືກຂົ່ມເຫັງນັ້ນໄດ້ລະນຶກເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຢຊູ "ພວກເຈົ້າຈະຖືກລາກດຶງນຳຕົວຂຶ້ນໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າບັນດາຜູ້ມີອຳນາດ ແລະບັນດາກະສັດເພາະເຫັນແກ່ເຮົາ ເພື່ອຈະບອກຂ່າວປະເສີດແກ່ພວກເຂົາ ແລະແກ່ຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອເໝືອນກັນ" (ມັດທາຍ 10:18) ແລະພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວເຊັ່ນດຽວກັນວ່າ "ຜູ້ໃດຖືກຂົ່ມເຫັງເພາະເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທຳກໍເປັນສຸກ ເພາະວ່າແຜ່ນດິນສະຫວັນເປັນຂອງຜູ້ນັ້ນ... ຈົ່ງເປັນສຸກ ແລະຈົ່ງຊົມຊື່ນຍິນດີເຖີດ ເພາະພວກເຈົ້າມີບຳເໜັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນສະຫວັນແລ້ວ ບັນດາຜູ້ທຳນວາຍໃນສະໄໝກ່ອນກໍຖືກຂົ່ມເຫັງຢ່າງດຽວກັນນີ້ແຫລະ" (ມັດທາຍ 5:10-12) ແລະພຣະເຢຊູຊົງກ່າວອີກວ່າ: "ເມື່ອນັ້ນ ພວກເຈົ້າຈະຖືກຈັບໄປທໍລະມານ ແລະຖືກນຳໄປປະຫານຊີວິດ ຄົນທຸກຊາດຈະກຽດຊັງພວກເຈົ້າ ເພາະເຫັນແກ່ນາມຊື່ຂອງເຮົາ" (ມັດທາຍ 24:9)
ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າເລີ່ມຕັ້ງແຕ່ສະໄໝຈັກກະພັດເນໂຣ ຫຼັງຈາກທີ່ອັກຄະສາວົກເປົາໂລເສຍຊີວິດເພື່ອຄວາມເຊື່ອຂອງເພິ່ນແລ້ວ ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງກໍສືບຕໍ່ກັນມາເປັນເວລາຫຼາຍສັດຕະວັດ.
ຊາຕານຈູງໃຈຈັກກະພັດເນໂຣໃຫ້ກ່າວໂທດໃສ່ຄຣິສຕຽນໃນການກະທຳຊົ່ວຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນມາ ຄົນນອກສາສະໜາກໍກ່າວໂທດໃສ່ຄຣິສຕຽນມາຕະຫຼອດວ່າ ເປັນຜູ້ກໍ່ການຮ້າຍ ແລະເປັນຕົ້ນເຫດຂອງໄພພິບັດທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຈັກກະພັດ. ສັງຄົມພາກັນກຽດຊັງຄຣິສຕຽນ ແລະຄິດວ່າຄຣິສຕຽນເປັນສັດຕູຢູ່ສະເໝີ. ຄຣິສຕຽນຖືກກ່າວໂທດຢ່າງບໍ່ຍຸຕິທຳວ່າ ເປັນຜູ້ຕໍ່ຕ້ານຈັກກະພັດ, ຕໍ່ຕ້ານສາສະໜາ ແລະເປັນຕົວບັນຫາຂອງສັງຄົມ.
ຄຣິສຕຽນເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍເສຍຊີວິດຍ້ອນໄດ້ຮັບຄວາມທຸກທໍລະມານຢ່າງໂຫດຮ້າຍນາໆຊະນິດຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນ. ພວກເຂົາຖືກນຳຕົວເຂົ້າມາໃນໂຮງລະຄອນ ເພື່ອຄວາມບັນເທິງຂອງຝູງຊົນ. ໃນໂຮງລະຄອນນີ້ ຄຣິສຕຽນຖືກໂຍນເຂົ້າໄປໃນສະໜາມຮົບເພື່ອໃຫ້ສັດປ່າກັດກິນ. ຄຣິສຕຽນຄົນອື່ນໆຖືກມັດຕິດໄວ້ກັບໄມ້ ແລະຖືກເຜົາທັງເປັນ. ຝູງຊົນມ່ວນເຮຮາພ້ອມທັງສົ່ງສຽງຫົວເຍາະເຍີຍ ແລະຕົບມືໃຫ້ກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຊາວຄຣິສຕຽນ.
ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງທີ່ຊາວຄຣິສຕຽນໄປ ພວກເຂົາຈະຖືກຄຸກຄາມໂດຍການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ. ການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຕ້ອງຫາບ່ອນລົບລີ້ຊ່ອນຕົວໃນທະເລຊາຍ, ພູເຂົາ ແລະໃນອຸໂມງໃຕ້ດິນ.
ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄຣິສຕຽນຈະຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ຈະຕ້ອງໄດ້ປະຖິ້ມທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະຈະຕ້ອງໄດ້ລີ້ຊ່ອນຕົວຢູ່ໃນສະຖານທີ່ອຶດອັດກໍຕາມ ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ຈົ່ມຄຳໃດໆອອກມາຈາກປາກຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາໄດ້ໜູນໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມອົດທົນ ແລະຄວາມຫວັງ. ການສູນເສຍສິ່ງຂອງຕ່າງໆໃນໂລກນີ້ ບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄຣິສຕຽນປະຕິເສດຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາກໍຍິ່ງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ພວກເຂົາແນມເບິ່ງດ້ວຍຄວາມເຊື່ອຕໍ່ການຟື້ນຄືນມາສູ່ຊີວິດຂອງຜູ້ສັດຊື່ ແລະມົງກຸດແຫ່ງສະຫງ່າຣາສີຂອງພຣະເຢຊູທີ່ຈະປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ. (ເຮັບເຣີ 11:35; ພຣະນິມິດ 2:10)
ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄຣິສຕຽນຈະຖືກຂົ່ມເຫັງຫຼາຍປານໃດກໍຕາມ ແຕ່ຈຳນວນຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຢຊູກໍເພີ່ມຫຼາຍຂຶ້ນ ເພາະຈາກການເປັນແບບຢ່າງໃນຊີວິດ ແລະການເປັນພະຍານຂອງພວກເຂົາກ່ອນຈະເສຍຊີວິດ ຕ່າງກໍເປັນພະຍານໃຫ້ກັບຄວາມຈິງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ເລືອດຂອງຄຣິສຕຽນເປັນຄືກັບເມັດພືດ. ຄຣິສຕຽນຈຳນວນຫຼາຍເສຍຊີວິດເພາະຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ, ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນແຮງພັກດັນໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນມາເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ.
ຊາຕານເຫັນວ່າ ຄວາມພະຍາຍາມຂອງມັນທີ່ຈະທຳລາຍຄຣິສຕະຈັກດ້ວຍຄວາມຮຸນແຮງນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີປະໂຫຍດ ຫຼືບໍ່ໄດ້ຜົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄຣິສຕຽນຈະຖືກຂ້າ ແຕ່ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາກໍຍັງຄົງແຜ່ຂະຫຍາຍ ແລະມີຜູ້ຄົນໃໝ່ໆເຂົ້າມາຕິດຕາມ. ສະນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງປ່ຽນແປງແຜນການຂອງມັນ ເພື່ອພະຍາຍາມທຳລາຍຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຈົ້າ.
"ແຕ່ເຈົ້າຈົ່ງມີໃຈສັດຊື່ສຸດຈະຣິດ ຈົນເຖິງວັນຕາຍ ແລ້ວເຮົາຈະເອົາມົງກຸດແຫ່ງຊີວິດໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ" (ພຣະນິມິດ 2:10).
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 40.1-42.2}
ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ຄຣິສຕະຈັກເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງ
ຄຣິສຕະຈັກເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງ
ພາຍຫຼັງທີ່ພຣະເຢຊູຟື້ນຄືນມາສູ່ຊີວິດ ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າກໍຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະຫຼັງຈາກທີ່ອັກຄະສາວົກເປົາໂລເສຍຊີວິດແລ້ວ ປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ປະເຊີນກັບການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຫຼາຍຂຶ້ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຈະປະເຊີນກັບການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຢ່າງຮຸນແຮງກໍຕາມ ແຕ່ຈຳນວນຂອງປະຊາຊົນຜູ້ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງກໍຍັງເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ຊາຕານເຫັນວ່າ ແຜນການຂອງມັນທີ່ຈະທຳລາຍປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າໂດຍການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງນັ້ນ ແມ່ນບໍ່ມີຜົນຫຍັງເລີຍ.
ແລ້ວຊາຕານໄດ້ສ້າງແຜນການຂຶ້ນມາໃໝ່ເພື່ອທຳລາຍຄວາມເຊື່ອຂອງປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນຈະແຊກແຊງຢູ່ກັບຜູ້ນຳທີ່ຢູ່ໃນຄຣິສຕະຈັກ ເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ຫຼັກຄຳສອນບິດເບືອນກາຍເປັນທີ່ເສື່ອມເສຍ. ສະນັ້ນ ຄວາມເລິກລັບຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນໃນຄຣິສຕະຈັກຕາມທີ່ອັກຄະສາວົກເປົາໂລໄດ້ກ່າວໄວ້ລ່ວງໜ້າຢູ່ໃນພຣະທຳ (2ເທສະໂລນິກ 2:3-7).
ເມື່ອຄຣິສຕະຈັກອ່ຽງໄປຕາມມາດຕະຖານຂອງຝ່າຍໂລກ ບັນຫາຄວາມຂັດແຍ້ງຈຶ່ງບໍ່ເກີດຂຶ້ນ ແລະການຂົ່ມເຫັງກໍຢຸດຕິລົງ. ເມື່ອສາສະໜາຄຣິສໄດ້ເຂົ້າໄປສູ່ສະພາ ແລະພະຣາຊະວັງຂອງກະສັດ ຄຣິສຕະຈັກໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມຮຽບຮ້ອຍ ແລະການຖ່ອມຕົວແບບພຣະເຢຊູໄວ້ໃຫ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມໂອ້ອວດ ແລະຄວາມທະນົງຕົວຂອງບັນດາຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກ.
ມາໃນປີ 313 ສາສະໜາຄຣິສໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຂຶ້ນເນື່ອງຈາກວ່າ ຈັກກະພັດຄອນສະແຕນຕິນແຫ່ງອານາຈັກໂຣມໄດ້ມາຮັບເຊື່ອໃນສາສະໜາຄຣິສ ເຊິ່ງການມາເປັນຄຣິສຕຽນຂອງເພິ່ນນີ້ໄດ້ສ້າງຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຄຣິສຕະຈັກ. ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຄຣິສຕຽນຈຶ່ງໄດ້ຢຸດຕິລົງພາຍຫຼັງທີ່ຈັກກະພັດຄອນສະແຕນຕິນມາເປັນຄຣິສຕຽນ ແລ້ວຄຣິສຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າກໍໄດ້ເສື່ອມລົງໃນຫຼັກຄຳສອນ.
ໜຶ່ງໃນບັນດາຫຼັກຄຳສອນທີ່ຜິດຄັ້ງທຳອິດທີ່ນຳເຂົ້າມາໃນຄຣິສຕະຈັກແມ່ນ ສັນຕະປາປາເປັນຫົວໜ້າຂອງຄຣິສຕະຈັກ. ສັນຕະປາປາໄດ້ອ້າງວ່າ ມີອຳນາດເໝືອບັນດາຜູ້ນຳທຸກຄົນໃນຄຣິສຕະຈັກ. ນອກຈາກນີ້ ສັນຕະປາປາຍັງໄດ້ເອົາຊື່ ເຊິ່ງເປັນຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ລາວເອີ້ນຕົວເອງວ່າ: "ອົງພຣະສັນຕະປາປາພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ." ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍສັ່ງໄວ້ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີວ່າ ມະນຸດໄດ້ຮັບການແຕ່ຕັ້ງໃຫ້ເປັນຫົວໜ້າຂອງຄຣິສຕະຈັກ ເພື່ອໃຫ້ມີອຳນາດສູງສຸດໃນພາລະກິດທັງໝົດ.
ຊາຕານຮູ້ວ່າ ຖ້າພຣະຄຳພີຍັງຄົງຢູ່ໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນ ມັນຈະບໍ່ສາມາດຫຼອກລວງປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ສະນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງມີອິດທິພົນຕໍ່ລັດຖະບານເພື່ອເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນຜູ້ທີ່ອ່ານ ຫຼື ມີພຣະຄຳພີໄວ້ຢູ່ໃນບ້ານແມ່ນມີຄວາມຜິດທາງກົດໝາຍ. ມີພຽງຄູບາໂບດຄາໂຕລິກເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຮັບອະນຸດຍາດໃຫ້ຕີຄວາມໝາຍການສອນພຣະຄຳພີ. ແລ້ວຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ຄວາມຮູ້ເລື່ອງຂອງພຣະເຈົ້າກໍຫຼຸດລົງ ແລະອຳນາດຂອງສັນຕະປາປາກໍເພີ່ມຂຶ້ນເໜືອປະຊາຊົນ ແລະຈັກກະພັດ.
ບັດນີ້ ພຣະຄຳພີຖືກແຍກອອກຈາກມືຂອງປະຊາຊົນແລ້ວ ແລະ ຊາຕານກໍໃຊ້ອິດທິພົນຕໍ່ສັນຕະປາປາ ແລະຈັກກະພັດຄອນສະແຕນຕິນ ເພື່ອຈະປ່ຽນແປງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ (ດານີເອນ 7:25). ເພື່ອໃຫ້ຄົນນອກສາສະໜາສາມາດເຂົ້າມາຮ່ວມກັບຊາວຄຣິສຕຽນໄດ້ ການຂາບໄຫວ້ຮູບປັ້ນຈຶ່ງຖືກນຳເຂົ້າມາຢູ່ໃນການນະມັດສະການຂອງຊາວຄຣິສຕຽນ. ແລະເພື່ອຈະປິດບັງຄວາມຈິງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ລ່ວງລະເມີດພຣະບັນຍັດຂໍ້ສອງ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ເອົາພຣະບັນຍັດຂໍ້ສອງອອກຈາກພຣະບັນຍັດ ແລະເອົາພຣະບັນຍັດຂໍ້ສິບແບ່ງອອກເປັນສອງຂໍ້ ເພື່ອໃຫ້ພຣະບັນຍັດສິບປະການຍັງຄົງມີສິບຂໍ້.
ນອກຈາກນີ້ ຊາຕານຍັງຈູງໃຈໃຫ້ຜູ້ນຳຄຣິສຕະຈັກແກ້ໄຂພຣະບັນຍັດຂໍ້ສີ່. ພວກເຂົາສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຈັກກະພັດຄອນສະແຕນຕິນໃຫ້ວັນຊະບາໂຕມື້ທີເຈັດ ມາແທນທີ່ວັນເທດສະການດວງຕາເວັນໃນມື້ທີໜຶ່ງ. ການປ່ຽນແປງນີ້ໄດ້ຄ່ອຍໆປ່ຽນແປງຢ່າງຊ້າໆ. ວັນເທດສະການດວງຕາເວັນຖືກນຳມາເປັນວັນພັກຜ່ອນ ຂະນະທີ່ວັນຊະບາໂຕໃນມື້ທີເຈັດໃຫ້ເກັບຮັກສາໄວ້. ໃນທີ່ສຸດ ໃນປີ 321 ຈັກກະພັດຄອນແຕນຕິນໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ວັນອາທິດເປັນວັນເທດສະການຢູ່ທົ່ວອານາຈັກໂຣມ. ຈັກກະພັດຫວັງວ່າ ຈະລວມທັງຄົນນອກສາສະໜາ ແລະຊາວຄຣິສຕຽນເຂົ້າຮ່ວມກັນໂດຍການນະມັດສະການໃນມື້ດຽວກັນ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ວັນອາທິດກໍກາຍເປັນມື້ທີ່ມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍກວ່າມື້ນະມັດສະການວັນຊະບາໂຕທີ່ແທ້ຈິງໃນວັນເສົາ.
ພາຍໃຕ້ເສື້ອຄຸມທີ່ແອບອ້າງສາສະໜາຄຣິສ ຊາຕານໄດ້ປອມຕົວມັນເອງເຂົ້າໄປໃນຄຣິສຕະຈັກ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງຊາວຄຣິສເສື່ອມເສຍ ແລະຫັນຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາອອກຈາກຖ້ອຍຄຳແຫ່ງຄວາມຈິງ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) {ວັກ 42.2-43.1} ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ເລີ່ມເຂົ້າມາຍຸກມືດ
ເລີ່ມເຂົ້າມາຍຸກມືດ
ແຕ່ຄວາມປອງດອງຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງເຈົ້າຊາຍແຫ່ງຄວາມສະຫວ່າງ ແລະເຈົ້າຊາຍແຫ່ງຄວາມມືດ ແລະຜູ້ທີ່ຕິດຕາມຂອງທັງສອງຝ່າຍກໍຈະບໍ່ມີການປອງດອງກັນເຊັ່ນກັນ. ເມື່ອຄຣິສຕຽນຍິນຍອມເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກລັດທິນອກສາສະໜາທີ່ກັບໃຈພຽງເຄິ່ງດຽວ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ກ້າວເຂົ້າໄປສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ອອກຫ່າງໄກຈາກຄວາມຈິງ. ຊາຕານດີໃຈຫຼາຍທີ່ສາມາດຫຼອກລວງຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຢຊູເປັນຈຳນວນຫລວງຫຼາຍໄດ້ສຳເລັດ ຈາກນັ້ນ ມັນກໍຈະໃຊ້ອຳນາດຂອງມັນກຳຈັດຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະບັນດານໃຫ້ພວກເຂົາໄປກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງຜູ້ທີ່ຍັງຄົງສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດເຂົ້າໃຈວິທີຂັດຂວາງຄວາມເຊື່ອແທ້ຂອງຊາວຄຣິສ ໄດ້ດີໄປກວ່າຜູ້ທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງເຄີຍເປັນຜູ້ປົກປ້ອງຄວາມເຊື່ອ. ໂດຍການລວມຕົວກັນລະຫວ່າງຄຣິສຕຽນທີ່ປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອ ແລະພວກລັດທິນອກສາສະໜາທີ່ກັບໃຈພຽງເຄິ່ງດຽວ ນີ້ແຫລະທີ່ນຳການໂຈມຕີມາຕໍ່ສູ້ຫຼັກຄຳສອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພຣະເຢຊູ.
ບັດນີ້ ພຣະຄຳພີໄດ້ຖືກແຍກອອກໄປ ຄວາມຮູ້ເລື່ອງພຣະເຈົ້າກໍຫຼຸດໜ້ອຍລົງໃນທ່າມກາງປະຊາຊົນ. ການປາສະຈາກພຣະເຈົ້າອົງຊົງເປັນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງຄວາມຮູ້ ແລະສະຕິປັນຍາ ປະຊາຊົນຈຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ໄຮ້ການສຶກສາ. ດັ່ງນັ້ນ ໂລກຈຶ່ງເຂົ້າສູ່ຍຸກທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ ຍຸກແຫ່ງຄວາມມືດ. ມັນເປັນຍຸກທີ່ຕົກຕ່ຳທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງບັນດາປະເທດຕ່າງໆໃນທະວີບຢູໂຣບ. ມີໂຮງຮຽນຈຳນວນໜ້ອຍ ແລະປະຊາຊົນສ່ວນຫຼາຍກໍບໍ່ສາມາດອ່ານໝັງສືໄດ້. ມີປຶ້ມພຣະຄຳພີບໍ່ຫຼາຍເຫຼັ້ມທີ່ຍັງຄົງເຫຼືອຢູ່ໃນພາສາລາຕິນ ແລະເປັນພາສາທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ແລ້ວ. ມີການຂາດຄວາມຮູ້ຫຼາຍໆເລື່ອງເຊັ່ນ: ການຂາດຄວາມຮູ້ທາງດ້ານສຸຂະອະນາໄມ ເຊິ່ງເປັນສາເຫດເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເກີດມີໂຣກພະຍາດຕ່າງໆ. ການເຈັບໄຂໄດ້ປ່ວຍໄດ້ເກີດຂຶ້ນເປັນປະຈຳ ແລະຮຸນແຮງ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄົນສ່ວນຫຼາຍມີອາຍຸບໍ່ເກີນ 30 ປີ. ພົນລະເມືອງແມ່ນເປັນຄົນທຸກຍາກ. ຍຸກແຫ່ງຄວາມມືດຍັງເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ຜູ້ຄົນເຊື່ອເລື່ອງໂຊກລາງຫຼາຍໆເລື່ອງ ພວກເຂົາຢ້ານຜີ ແລະຢ້ານອື່ນໆອີກຫຼາຍສິ່ງ.
ອຳນາດຂອງສັນຕະປາປາເພີ່ມຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະຄຣິສຕະຈັກກາຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຖານະຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກ. ພວກເຂົາຍັງສອນຫຼາຍຫຼັກຄຳສອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງເຊັ່ນ: ພວກເຂົາສອນປະຊາຊົນວ່າ ຕ້ອງເພິ່ງໃນບຸນເພື່ອທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດ ແທນການຮັບຄວາມລອດໂດຍການເພິ່ງໃນພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ. ອາຈານສາສະໜາຍັງສອນປະຊາຊົນໃຫ້ສາລະພາບບາບກັບພວກເຂົາ ແທນການສາລະພາບບາບຕໍ່ພຣະເຈົ້າດ້ວຍການອະທິຖານ. ອາຈານສາສະໜາຍັງສອນໃຫ້ປະຊາຊົນເວົ້າຊ້ຳຄຳອະທິຖານ ແທນການອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າເໝືອນກັບໝູ່ເພື່ອນທີ່ສົນທະນາກັນ. ພວກເຂົາຍັງສ້າງຮູບປັ້ນນາງມາຣີ, ອັກຄະສາວົກ ແລະບັນດາອາຈານທີ່ຕາຍໄປແລ້ວທີ່ເອີ້ນກັນວ່າ ນັກບຸນ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຄົາລົບບູຊາ. ສັນຕະປາປາ ແລະອາຈານສາສະໜາຍັງໄດ້ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເຊື່ອວ່າ ການຈ່າຍເງິນໃຫ້ຄຣິສຕະຈັກ ຫຼືເຂົ້າຮ່ວມກອງທັບຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກ; ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການອະໄພບາບທັງໃນອະດີດ, ປັດຈຸບັນ ຫຼືໃນອະນາຄົດ. ດັ່ງນັ້ນ ສາສະໜາຈຶ່ງກາຍເປັນພິທີກຳທີ່ອອກແບບມາເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄຣິສຕະຈັກຮັ່ງມີ ແລະຍັງສອນກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຈິງທີ່ພຣະຄຳພີສອນ.
ມັນເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ສັນຕະປາປາມີອຳນາດສູງສຸດໃນຍຸກມືດ. ລາວອ້າງວ່າ ລາວມີອຳນາດເໜືອທຸກຄົນລວມທັງກະສັດ ແລະຜູ້ປົກຄອງປະເທດ. ສັນຕະປາປາຍັງເປັນຜູ້ຄວບຄຸມທຸກໆປະເທດໃນທະວີບຢູໂຣບ. ລາວຍັງເປັນຜູ້ທີ່ບອກກັບບັນດາກະສັດ ແລະຣາຊະນີວ່າ ສິ່ງໃດທີ່ພວກເຂົາຄວນເຮັດ ແລະບໍ່ຄວນເຮັດ. ແລະສັນຕະປາປາຍັງເປັນຜູ້ທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ເຈົ້າຊາຍຂຶ້ນຮັບຕຳແໜ່ງເປັນກະສັດ. ຖ້າກະສັດບໍ່ເຊື່ອຟັງສັນຕະປາປາ ສັນຕະປາປາກໍຈະຂັບໄລ່ພວກເຂົາອອກຈາກຄຣິສຕະຈັກ. ກະສັດຢ້ານການຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກຄຣິສຕະຈັກ ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຮັດທຸກໆສິ່ງຕາມຄຳສັ່ງຂອງສັນຕະປາປາ ເພື່ອພວກເຂົາຈະໄດ້ຢູ່ໃນຄຣິສຕະຈັກ. ດັ່ງນັ້ນ ມັນແມ່ນຊາຕານທີ່ໄດ້ຄວບຄຸມທະວີບຢູໂຣບຜ່ານທາງສັນຕະປາປາ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) ບົດທີ 2 {ວັກ 45.1} ແລະ ບົດທີ 3 ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
ປະຊາຊົນວໍເດນຊີ
ປະຊາຊົນວໍເດນຊີ
ໃນຍຸກແຫ່ງຄວາມມືດທີ່ປົກຄຸມໂລກໃນສະໄໝຂອງອານາຈັກໂຣມມີອຳນາດນັ້ນ ແສງສະຫວ່າງແຫ່ງຄວາມຈິງກໍບໍ່ໄດ້ຖືກດັບໄປໝົດ. ທຸກຍຸກທຸກສະໄໝຍັງມີຄົນເປັນພະຍານເລື່ອງພຣະເຈົ້າ ພວກເຂົາຍັງຄົງຢຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າ ພຣະເຢຊູຊົງເປັນຜູ້ໄກ່ເກ່ຍຢູ່ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບມະນຸດ ແລະພວກເຂົາຢຶດຖືພຣະຄຳພີເປັນແນວທາງໃນການດຳເນີນຊີວິດ. ພວກເຂົາຖືຮັກສາວັນຊະບາໂຕທີ່ແທ້ຈິງເອົາໄວ້ ຈາກຍຸກໜຶ່ງໄປສູ່ອີກຍຸກໜຶ່ງ ແລະພວກເຂົາຍັງຄົງຮັກສາຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃຫ້ບໍຣິສຸດ ເພື່ອເປັນມໍລະດົກອັນສັກສິດສຳລັບຄົນລຸ່ນຫຼັງ.
ໜຶ່ງໃນບັນດາກຸ່ມປະຊາຊົນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນການຢຶດໝັ້ນພຣະຄຳພີເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ປະຊາຊົນວໍເດນຊີ. ປະຊາຊົນວໍເດນຊີເຫັນວ່າ ຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກກຳລັງຫຼົງຜິດກ່ຽວກັບຫຼັກຄຳສອນຂອງພວກເຂົາເອງ. ດັ່ງນັ້ນ ປະຊາຊົນວໍເດນຊີຈຶ່ງບໍ່ເຂົ້າຮ່ວມນຳຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກໃນການປ່ຽນແປງການນະມັດສະການຂອງພວກເຂົານັ້ນ ຍ້ອນວ່າຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕາມພຣະຄຳພີ ພວກເຂົາຈຶ່ງໂກດຮ້າຍປະຊາຊົນວໍເດນຊີທີ່ບໍ່ເຮັດຕາມພວກເຂົາ ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງປະຊາຊົນວໍເດນຊີຢ່າງຮຸນແຮງ.
ເພື່ອຫຼີກໜີຈາກການຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ປະຊາຊົນວໍເດນຊີຈຶ່ງຍ້າຍບ່ອນຢູ່ໄປອາໄສທີ່ພູເຂົາສູງ. ເປັນເວລາຫຼາຍປີທີ່ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນຢ່າງສະຫງົບສຸກ. ມັນຍາກຫຼາຍໃນການປູກພືດຢູ່ທີ່ພູເຂົາ ເພາະພູເຂົາສ່ວນຫຼາຍເປັນຫີນ. ແຕ່ປະຊາຊົນວໍເດນຊີອົດທົນໃນການເຮັດວຽກເພື່ອຜະລິດຜົນລະປູກ. ນອກຈາກນີ້ ພວກເຂົາຍັງລ້ຽງງົວ, ຄວາຍ ແລະແກະອີກດ້ວຍ.
ພວກເຂົາເບິ່ງແຍງລູກຫຼານ ແລະຊາວໜຸ່ມໃຫ້ມີຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະດຸໜັ້ນໃນການເຮັດວຽກ. ພວກເຂົາສອນການອ່ານ ແລະການຂຽນໃຫ້ລູກຫຼານ. ພວກເຂົາສອນລູກຫຼານເຮັດວິທີການຕີພິມຄັດລອກພຣະຄຳພີ ເພາະໃນສະໄໝນັ້ນບໍ່ມີເຄື່ອງອັດເອກະສານ. ນອກຈາກນີ້ ພວກເຂົາຍັງປາຖະໜາໃຫ້ລູກຫຼານ ແລະຊາວໜຸ່ມຈື່ຈຳພຣະຄຳພີໃຫ້ໄດ້ດົນນານ. ຊາວໜຸ່ມບາງຄົນຍັງສາມາດເລົ່າພຣະຄຳພີໝົດທັງເຫຼັ້ມໄດ້ເຊັ່ນ: ພຣະຄຳໂຢຮັນ ຫຼື ມັດທາຍ.
ປະຊາຊົນວໍເດນຊີຄິດເຖິງປະຊາຊົນທັງຫຼາຍທີ່ຂາດຄວາມຮູ້ເລື່ອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາຈື່ຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຢຊູທີ່ໄດ້ສັ່ງໄວ້ວ່າ ໃຫ້ອອກໄປປະກາດຂ່າວປະເສີດຢູ່ທົ່ວທຸກມູມໂລກ. ສະນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມຈຶ່ງຖືກສົ່ງໄປເປັນຜູ້ປະກາດຂ່າວປະເສີດຢູ່ໃນເມືອງຕ່າງໆ. ພວກເຂົາປອມຕົວເປັນຜູ້ຂາຍເພັດຜອຍ ຫຼື ເສື້ອຜ້າທີ່ມີລາຄາແພງ. ໃນເສື້ອຂອງພວກເຂົາມີພຣະຄຳພີທີ່ໄດ້ຮັບການຄັດລອກ ເຊິ່ງໄດ້ເຊື່ອງຊ່ອນໄວ້ຢູ່ໃນຖົງເສື້ອຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອພວກເຂົາໄປພົບຄົນໃດທີ່ມີຄວາມສົນໃຈໃນຄຳສອນຂອງພຣະເຢຊູ ພວກເຂົາກໍຈະແບ່ງປັນພຣະຄຳພີບາງສ່ວນໃຫ້ຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມລະມັດລະວັງ.
ຊາຕານບໍ່ພໍໃຈທີ່ເຫັນປະຊາຊົນວໍເດນຊີປະກາດຂ່າວປະເສີດ. ມັນຈູງໃຈໃຫ້ຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກໄປກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງປະຊາຊົນວໍເດນຊີ. ຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກສັນຍາວ່າ ຈະໃຫ້ຂອງລາງວັນຢ່າງດີທີ່ສຸດສຳລັບຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກັບກອງທັບຂອງພວກເຂົາເພື່ອໄປຕໍ່ສູ້ປະຊາຊົນວໍເດນຊີ. ຂອງລາງວັນບາງຢ່າງທີ່ນຳມາສະເໜີຄື ການຍົກເລີກໜີ້ສິນ, ພາສີ ຫຼື ອະໄພໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ກະທຳຄວາມຜິດຈາກການກໍ່ການຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ. ແລະດ້ວຍຂອງລາງວັນທີ່ດີເລີດເຊັ່ນນີ້ ກອງທັບຂອງຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກຈຶ່ງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ.
ບັນດາກອງທັບຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກໄດ້ໄປຕໍ່ສູ້ປະຊາຊົນວໍເດນຊີຢູ່ເທິງພູເຂົາ. ພວກເຂົາໂຈມຕີບ້ານເຮືອນ ແລະເຜົາໝູ່ບ້ານຂອງປະຊາຊົນວໍເດນຊີ. ຜົນລະປູກຖືກທຳລາຍ ແລະສັດຖືກລັກເອົາໄປ. ທັງຜູ້ຊາຍ, ຜູ້ຍິງ ແລະເດັກນ້ອຍຖືກຂ້າຕາຍ. ເມື່ອປະຊາຊົນວໍເດນຊີທີ່ອາໄສຢູ່ໃນໝູ່ບ້ານອື່ນໆໄດ້ຍິນຂ່າວການເກີດເຫດຮ້າຍຂຶ້ນ ພວກເຂົາກໍໄດ້ໜີຂຶ້ນໄປຍັງພູເຂົາທີ່ສູງຂຶ້ນໄປອີກ. ພວກເຂົາລີ້ຊ່ອນຕົວຢູ່ໃນປ່າ ແລະ ໃນຖ້ຳ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍຢູ່ໃນຄວາມສະຫງົບສຸກໄດ້ໃນໄລຍະຄາວໜຶ່ງ.
ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ບັນດາກອງທັບຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກກໍເດີນທາງມາທີ່ພູເຂົາສູງຂຶ້ນໄປອີກ. ປະຊາຊົນວໍເດນຊີກໍໄດ້ພາກັນລີ້ຊ່ອນຕົວຢູ່ໃນຖ້ຳ ແຕ່ບັນດາກອງທັບຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກໄດ້ກໍ່ກອງໄຟຢູ່ທີ່ປາກຖ້ຳ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນວໍເດນຊີທີ່ລີ້ຊ່ອນຕົວຢູ່ໃນຖ້ຳຫາຍໃຈບໍ່ໄດ້ ແລະພາກັນເສຍຊີວິດ.
ບາງຄັ້ງ ປະຊາຊົນວໍເດນຊີຕ້ອງໄດ້ລົບໜີໃນຊ່ວງລະດູໜາວທ່າມກາງຫິມະ, ແລະບາງຄັ້ງ ພຣະເຈົ້າຊົງຊ່ວຍທຸກຄົນໝົດໝູ່ບ້ານວໍເດນຊີສາມາດລົບໜີໄປໄດ້ຜ່ານເສັ້ນທາງທີ່ຄັບແຄບໃນພູເຂົາ.
ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງປານໃດກໍຕາມ ປະຊາຊົນວໍເດນຊີກໍຈະສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ເພາະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ເພື່ອໂລກນີ້ ແຕ່ພວກເຂົາມີຊີວິດຢູ່ເພື່ອຫວັງວ່າ ວັນໜຶ່ງຈະໄດ້ຮັບມົງກຸດແຫ່ງສະຫງ່າຣາສີໃນສະຫວັນ. ບັນດາຜູ້ຄົນທີ່ເຫັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຕ່າງໆທີ່ຄຣິສຕະຈັກໂຣມັນຄາໂຕລິກໄດ້ປະພືດຕໍ່ປະຊາຊົນວໍເດນຊີນັ້ນ ກໍໄດ້ດົນໃຈໃຫ້ພວກເຂົາຍຶດໝັ້ນ ເພື່ອພຣະເຈົ້າ ແລະເອົາພຣະຄຳພີເຊິ່ງເປັນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າມາເປັນແຮງບັນດານໃຈ.
ອ້າງອີງຈາກປຶ້ມ "ປາຍທາງແຫ່ງຄວາມຫວັງ" (ສະບັບພາສາໄທ) ບົດທີ 4 ຂຽນໂດຍ ທ່ານ ນາງ ເອເລັນ ຈີ. ໄວທ
Page updated
Google Sites
Report abuse